Το Κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας, συνεχίζεται. Θ’ αρχίσουμε να μαδάμε μαργαρίτες κι αντί το μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά, θα λέμε. Θα πτωχεύσουμε, δεν θα πτωχεύσουμε. Ζούμε με την καθημερινή αγωνία. Πόσο θα κατεβούν οι μισθοί και οι συντάξεις, πόσο θα αυξηθεί η ανεργία, τι νέος φόρος θα πέσει στο κεφάλι μας, πόσο θ’ αυξηθούν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, η συμμετοχή μας στα φάρμακα, οι λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, στα εισιτήρια συγκοινωνιών και σε όσες άλλες δαπάνες δεν είναι δυνατόν ν’ αποφύγουμε. Πόσο θ’ αντέξουν τα ταμεία να πληρώνουν συντάξεις, νοσοκομειακή περίθαλψη, φάρμακα, ιατρικές και εργαστηριακές εξετάσεις και ότι άλλο πληρώνουν. Με την αύξηση της ανεργίας και με την εισφοροδιαφυγή, είναι γνωστό ότι μειώνονται τα έσοδά τους. Με τις αγορές κρατικών ομολόγων που έχουν χάσει την ονομαστική τους αξία, έχουν μειωθεί τα αποθεματικά τους και ίσως να είναι ανύπαρκτα. Από πού περιμένουμε βοήθεια, από τους κυβερνώντες; Αποκλείεται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση των προνομίων τους και η επανεκλογή τους. Και να θέλανε, δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν. Το μόνο που έχουν διδαχθεί κι εφήρμοζαν μέχρι σήμερα, είναι ο τρόπος που μας έχει φέρει στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση.
