Προεκλογικός λαϊκισμός.

Επιτέλους τα πάντα βαίνουν καλώς. Πρώτον πετύχαμε το πρωτογενές πλεόνασμα, με τις θυσίες μας, όπως μας είπε ο πρωθυπουργός μας. Τώρα αν το πετύχαμε και πως το πετύχαμε, αν θέλουμε το πιστεύουμε και η ψυχούλα μας ξέρει τι αφαιμάξεις μας έγιναν και πόσο μειώθηκε το εισόδημα μας, γι αυτή μας την επιτυχία. Δεύτερον αναλάβαμε την προεδρία της ΕΕ και όλοι αισθανόμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι, που θα είμαστε επικεφαλής των 500 εκατομμυρίων πολιτών της γηραιάς ηπείρου. Τώρα πως γίνετε η κυβέρνησή μας, να μην μπορεί να πάει ούτε για κατούρημα, χωρίς να πάρει την άδεια της τρόικα και του κονκλαβίου των Βρυξελλών και παράλληλα να παίρνει αποφάσεις που αφορούν τις 28 χώρες της Ευρώπης, μόνον στην Ελλάδα οι πολιτικοί μπορούσαν να πουν μια τόσο μεγάλη κοτσάνα και να γίνει πιστευτή. Πουθενά αλλού.

Το τέλος ενός κόμματος.

Το ΠΑΣΟΚ ζει το τέλος της εποχής του. Η εποχή του τελείωσε. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμη λόγω της ανάγκης του Σαμαρά να στηριχθεί η κυβέρνησή του κι επειδή ο Βενιζέλος αρνείται την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή θα του μείνει στα χέρια ένα κόμμα – σφραγίδα. Δεν τον ενοχλεί. Αρκεί να πάρει τη σφραγίδα στο σπίτι του, όπως έκανε με τη λίστα Λαγκάρντ και τα έγγραφα από το Πεντάγωνο, όταν ήταν υπουργός εθνικής αμύνης. Έτσι απλά αυτός ο άνθρωπος, ο αρχομανής και με την δίψα που έχει για εξουσία, δεν λογαριάζει τίποτα και γίνεται ανάλγητος προς τον λαό, με τις σκληρές αποφάσεις του. Βέβαια ο λαός τον έριξε στα τάρταρα, μαζί με το μεγάλο αυτό κόμμα, μα είπα πως πείρε παράταση λόγω των αναγκών της ΝΔ. Η τύχη όμως τον καταδίκασε να είναι στην σκιά του Σαμαρά, όπως και πριν, του Παπανδρέου. Ας ελπίσουμε πως δεν θα πάει παραπάνω. Για να καταλάβετε το ποιόν του ανδρός, αντιγράφω ένα μικρό μέρος πρόσφατου λόγου του.