ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ

Η συμπεριφορά της κοινωνίας στους γέροντες, στους απομάχους της ζωής και ο τρόπος μεταχείρισης τους, είναι στοιχείο πολιτισμού. Η απόδοσης τιμής και σεβασμού σ’ αυτούς που έστρωσαν τον δρόμο για να προχωρήσουν οι νέοι είναι υποχρέωση. Η γνώση και η πείρα τους είναι κληρονομιά προς αξιοποίησην. Η ανακούφιση των πόνων και των προβλημάτων τους από την φθορά του χρόνου, πρέπει να είναι στις προτεραιότητες των νέων. Αυτά είναι τα ιδανικά, η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Είναι γνωστό σε όλους ότι σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν. Συνεπώς τα ζώα έχουν καλύτερη μεταχείριση από τον άνθρωπο, απ’ ότι ο ίδιος από τους συνανθρώπους του. 

Δεν σκοτώνει τους γέροντες όπως τα άλογα, αλλά με πολύ χειρότερο και αργό τρόπο. Αναθέτει αυτή την δουλειά σε ειδικούς και υπάρχουν δυστυχώς πολλοί που αναλαμβάνουν αυτό το όχι και πολύ δύσκολο, αλλά συνήθως κακώς αμειβόμενο έργο, λόγω ελλείψεως αρκετών χρημάτων. Άνθρωποι φτωχοί, μικροσυνταξιούχοι τι να πάρουν απ’ αυτούς. Καλυμμένοι πίσω από ωραίους τίτλους κοινωφελών ιδρυμάτων, οίκων ευγηρίας, ιδιωτικών, θρησκευτικών, φιλανθρωπικών και άλλων ωραίων ηχηρών ονομάτων, υπό την προστασίαν θρησκευομένων φιλανθρώπων, η υπό την σκέπην της πολιτείας. Εκεί επιτελείται η στέρηση της ελευθερίας αυτών των ανθρώπων, ένα είδος ανοικτής φυλακής, με δικαιολογία την παράταση μιάς άχαρης και μίζερης ζωής. Εδώ το χρήμα (αν υπάρχει) δεν αναπληρώνει την έλλειψη των ανθρώπων της οικογένειας, τα παιδιά, τα εγγόνια, κάθε τι αναντικατάστατο.Απλώς αγοράζει ένα καλύτερο περιβάλλον, σε σχέση με όποιον δεν το έχει.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως οι νέοι τους ξεφορτώνονται με μια ωραία δικαιολογία. Έτσι οι περισσότεροι μαραζώνουν αργά και σταθερά, ελπίζοντας στην γρήγορη έλευση του τέλους και δι αυτού την λύτρωση. Τρόπος αντίδρασης δεν υπάρχει γιατί το σώμα ασθενεί, δεν υπακούει, πονά, κουράζεται, δεν εξυπηρετεί καν τις άμεσες ανάγκες του. Οι επισκέψεις των συγγενών τους είναι σπάνιες έως καθόλου, είναι πολύ βαρετό γι αυτούς, και ο χρόνος τους λιγοστός. Ευτυχείς όσοι τα έχουν χαμένα και δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, αλίμονο σε όσους σκέπτονται και καταλαβαίνουν. Φυσικά υπάρχουν αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις σ’ αυτούς τους χώρους, όπως και μεταξύ των νέων, αλ’ αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχουν και μοναχικοί άνθρωποι ναυάγια της ζωής, χωρίς συγγενείς, που γι αυτούς δεν υπάρχει άλλη λύση. Είναι λίγοι οι τυχεροί που μπορούν να πεθάνουν στο σπίτι τους και ακόμη λιγότεροι αυτοί που θα τους συμβεί ανάμεσα στους δικούς τους.

Σκληρή πραγματικότητα σε μια εποχή που υπάρχει ευημερία. Υπήρξαν εποχές στερήσεων πείνας, φτώχιας, δυστυχίας, όμως οι γέροντες δεν έχαναν την αγάπη των δικών τους και την στέγη τους. Ο θάνατος τους εύρισκε στο δικό τους κρεβάτι, το πρόγραμμα της ημέρας ήταν αυτό που είχε η οικογένεια, όχι το αυστηρό του ιδρύματος. Τι ώρα θα ξυπνήσεις, θα φας, θα κοιμηθείς, θα πλυθείς, θα ξεχαστείς στο χαζό πρόγραμμα της τηλεόρασης, που και αυτό πρέπει να το μοιραστείς με άλλους, αν υπάρξει συμφωνία στην επιλογή. Είναι εύκολο να κάνεις συμβιβασμούς; προσαρμογές και παραχωρήσεις σε έναν τρόπο ζωής που δεν τον επέλεξες; που το έκαναν άλλοι για σένα; Που δεν έκαναν τον κόπο να σε ρωτήσουν αν συμφωνείς. Όχι τίποτα δεν γίνεται με την θέλησή σου, η ανημποριά επιβάλει την υποταγή στην μοίρα και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις όταν σου λένε πως εκεί θα έχεις περιποίηση σου, πως θα περνάς καλύτερα, πως θα σε επισκέπτονται συχνά και άλλα τέτοια ωραία σαν όλα τα ψέματα.

Κι αν τα δάκρυα κυλήσουν στα μάτια τους το λέμε συγκίνηση. Ίσως όλ αυτά να φαίνονται υπερβολικά σε όσους δεν έχουν γνωρίσει αυτήν την θλιβερή δυστυχώς πραγματικότητα. Πολλές περιπτώσεις απερίγραπτης σκληρότητος, είδαν αρκετές φορές το φώς της δημοσιότητος κυρίως μέσω της τηλεοράσεως, της οποίας η αδιάψευστη εικόνα δεν επιδέχεται αμφιβολίες. Η δημοσιότης όμως κρατά όσο να προκύψει άλλο θέμα, που θα προσφερθεί στο αδηφάγο κοινό προς τέρψιν η λύπηση, ανάλογα με τις ανάγκες της υποτιθέμενης ενημέρωσης. Έτσι όλα λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και κανείς δεν μιλά για όσα γνωρίζει. Η λαϊκή σοφία λέει πως η σιωπή είναι χρυσός, εδώ όμως είναι ένοχη.