ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ποιο είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα σήμερα; Επίσημα λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι όμως έτσι; Το σύνταγμά μας αναφέρει τρείς εξουσίες, την νομοθετική που είναι η βουλή, την εκτελεστική που είναι η κυβέρνηση που πρέπει να εφαρμόζει τους νόμους και η δικαστική που δικάζει βάσει των νόμων, αλλά και ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων. Ο βουλευτής πρέπει να ψηφίζει κατά συνείδηση και να εκφράζει την εντολή των ψηφοφόρων του, οι ποίοι θα τον κρίνουν αν σωστά την εφήρμοσε η αν λάθος έπραξε. Αυτό στην πραγματικότητα δεν εφαρμόζεται.

Η κυβέρνηση νομοθετεί και οι βουλευτές ψηφίζουν, ανεξάρτητα αν συμφωνούν η όχι. Το σύστημα λειτουργεί αρχηγικά κι όχι δημοκρατικά. Ο αρχηγός και πρωθυπουργός, αποφασίζει και θέτει κομματική πειθαρχία. Όποιος διαφωνεί διαγράφεται από το κόμμα και σε ακραίες περιπτώσεις του ζητούν να παραδώσει την έδρα την οποία του έδωσε ο λαός και να την πάρει κάποιος πιο υπάκουος. Αυτό όμως λέγεται κοινοβουλευτική δικτατορία. Οι βουλευτές είναι διακοσμητικοί αφού δεν μπορούν να έχουν γνώμη, αλλά νομοθετούν κατ’ εντολήν ως λόχος και νομιμοποιούν τις αποφάσεις του αρχηγού και των συμβούλων του. Τότε γιατί να είναι τριακόσιοι κι όχι λιγότεροι, να έχει και το κράτος οικονομία. Η μόνη έγνοια τους είναι η ρουσφετολογία στους ψηφοφόρους τους, για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους, κάτι που τους επιτρέπει ο αρχηγός. Τώρα πως μας παρουσιάζονται ως σωτήρες κι ότι ενδιαφέρονται για το καλό του τόπου δεν γίνεται πιστευτό, εκτός αν δεχθούμε πως ο αρχηγός είναι αλάθητος και δεν διαφωνούν ποτέ μαζί του. 

Σε κάθε περίπτωση είναι λάθος κι αφού λίγοι έχουν το κουράγιο να διαφωνούν με την κομματική πειθαρχία, σ’ αυτούς ο σκεπτόμενος λαός δίνει έναν όρο που δεν μπορώ να κατονομάσω, που έχει σχέση με την χρήση ανδρικού ενδύματος και φυσικά δεν τον δίνει στους άλλους. Ο μη σκεπτόμενος βέβαια τους ονομάζει προδότες γιατί αυτό έχει περάσει στον όχλο η κομματοκρατία. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά περισσότερο φαίνεται στα δύο κόμματα εξουσίας. Έχουν την βουλευτική ασυλία που τους καλύπτει σε κάθε αδίκημα, ασχέτως αν έχει σχέση με τα καθήκοντά τους η αν είναι από την προσωπική τους ζωή. Κάτι ακόμη, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών τους εξασφαλίζει ατιμωρησία σε περιπτώσεις κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος και σε περιπτώσεις παράνομου πλουτισμού. Αλλάζουν άρθρα σε κάθε αναθεώρηση του συντάγματος κατά πως τους βολεύει κι όχι για το καλό του κοινωνικού συνόλου. 

Έτσι αφήρεσαν εξουσίες που είχε ο πρόεδρος της δημοκρατίας από το αρχικό σύνταγμα της μεταπολίτευσης, για να μην μπορεί να επεμβαίνει στις πράξεις και τις αποφάσεις τους. Έχουν υψηλές αμοιβές και προνόμια, εξασφαλίζουν καλές συντάξεις με μικρό χρόνο παρουσίας τους στην βουλή , έχουν και το χειροκρότημα των οπαδών. Υπάρχουν βέβαια ικανοί και άξιοι, αλλά λίγοι απ’ αυτούς τολμούν ρίξεις με το κατεστημένο. Όταν ο βουλευτής δεν μπορεί να βουλεύεται απλώς βολεύεται. Το κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία έχει την λαϊκή εντολή να εφαρμόσει το πρόγραμμα που παρουσιάζει πρό των εκλογών, κάτι που σπανίως συμβαίνει, μα κανείς δεν το ελέγχει γι αυτό. Ερωτώ λοιπόν πάλι, είναι σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Ας σκεφθούμε όλοι κι ας δώσουμε μια απάντηση, πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους πολιτικούς, στις επόμενες εκλογές όταν αυτές γίνουν.