Γλωσσική ένδεια.

Πολλά χρόνια πρό των δύσκολων ημερών μας, υπήρξε σοβαρή διαμάχη μεταξύ ανθρώπων του πνεύματος. Γλωσσολόγων, καθηγητών και πολιτικών, για την γλώσσα που θα διδάσκεται και θα ομιλείται. Δηλαδή δημοτική, η καθαρεύουσα. Η δικαιολογία των δημοτικιστών ήταν, ότι πρέπει να μιλάμε την γλώσσα που μιλά ο λαός. Αυτό ήταν και είναι μια θεωρία του γνωστού κόμματος της αριστεράς, άγνωστο για ποιόν λόγο. Τελικώς στην μεταπολίτευση επικράτησε η δημοτική, με υπουργό παιδείας τον Γεώργιο Ράλλη. Μετά το 1981 επί Ανδρέα Παπανδρέου καθιερώθηκε το μονοτονικό κι έτσι έδεσε η μπεσαμέλ και κάναμε μία γλώσσα θεόφτωχη από λέξεις, παρά τον αρχικό πλούτο της. Θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις γι αυτό το θέμα.

Ο λαός διδάσκεται, δεν διδάσκει. Δεν είναι δυνατόν οι διδαγμένοι να μιλούν την γλώσσα των αδίδακτων. Μπορεί ο λαός να είπε «ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης» δεν είπε όμως ποτέ «ο Ιούνης κι ο Ιούλης» τουλάχιστον τον Αύγουστο δεν τον πείραξαν. Γιατί πρέπει να λέμε «ενάντια κι όχι εναντίον» «το λιμάνι του Πειραιά κι όχι του Πειραιώς». Τα παιδιά είναι γνωστό ότι δεν μαθαίνουν την γλώσσα στο σχολείο. Υπάρχει σοβαρή λεξιπενία, μεταξύ των αποφοίτων του λυκείου. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο Facebook θα το καταλάβει από τους διαλόγους τους. Εφημερίδες δεν διαβάζουν, που γράφουν μορφωμένοι δημοσιογράφοι. Αφήσαμε την διδασκαλία στην τηλεόραση. Εκεί είναι που πολλοί δεν ξέρουν τι λένε. Όχι οι μεγαλοδημοσιογράφοι αλλά κυρίως αυτοί που κάνουν αφηγήσεις και ρεπορτάζ. Τα λάθη τους περνούν στην γλώσσα του λαού, αυτοί διαμορφώνουν την γλώσσα. 

Άλλοτε σωστά, πάρα πολλές φορές όμως λάθος, με αποτέλεσμα να ακούμε λέξεις και φράσεις απαράδεκτες, κυρίως από τους νέους ρεπόρτερς, οι οποίοι συνήθως έχουν άποψη επί όλων των θεμάτων και κυρίως εκεί που χρειάζονται ειδικές γνώσεις, ενώ δεν γνωρίζουν να μιλούν σωστά Ελληνικά. Στις ειδήσεις των τηλεοπτικών καναλιών, κάτι πολύ συνηθισμένο στις περιγραφές αεροπορικών ατυχημάτων, η αναγκαστικών προσγειώσεων λόγω βλάβης, η φάρσας για τοποθέτηση βόμβας λένε, «προσγειώθηκε στον αεροδιάδρομο». Καιρός λοιπόν να μάθουν ότι, άλλο διάδρομος προσγείωσης απογείωσης, και άλλο αεροδιάδρομος. Ο πρώτος είναι στην γη και ο δεύτερος στον αέρα, το λέει και η λέξη. Θα έπρεπε να το γνωρίζουν από τις εμπλοκές των μαχητικών αεροσκαφών μας με τα Τουρκικά, για τις παραβιάσεις των δευτέρων, εκτός αν νομίζουν ότι οι αναχαιτίσεις και οι αερομαχίες γίνονται υπεράνω των αεροδρομίων μας. Μία ερώτηση στην πολεμική η την πολιτική αεροπορία θα είναι πολύτιμη, όχι μόνον σ αυτούς, αλλά και στους τηλεθεατές. 

Αεροδιάδρομος είναι αυτός που ακολουθούν τα αεροσκάφη όταν πετούν σε κάποιον προορισμό. Το ίδιο λάθος κάνουν όταν λένε «αερογέφυρες τις Αττικής η της Εθνικής οδού». Αν αυτές είναι αερογέφυρες, τότε ποιές είναι οι γέφυρες; Οι αερογέφυρες είναι αποκλειστικά πτήσεις αεροσκαφών, που μεταφέρουν σε κατεστραμμένες η αποκλεισμένες περιοχές, τρόφιμα φάρμακα κλπ. Απλές λέξεις που όμως δείχνουν την αγραμματοσύνη τους. Τελευταίους αφήνω τους πολιτικούς και τους τηλεοπτικούς διδασκάλους. Με μεγάλη σοβαρότητα στις ομιλίες τους λένε «εγώ προσωπικώς». Γιατί αυτός ο πλεονασμός; Φτάνει η μία από τις δύο λέξεις. Ας διαλέξουν τι τους πάει περισσότερο. Θα μπορούσα ν’ αναφέρω πολλά άλλα, μα πρέπει να σεβαστώ την οικονομία του κειμένου. Ότι και να γράψω εγώ, αυτά έχουν περάσει, έχουν εμπεδωθεί και πολλοί ίσως νομίζουν πως το λάθος είμαι εγώ.