Ιερά και όσια.

Παρακολουθήσαμε την συγκέντρωση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων μπροστά στην βουλή, στον χώρο του αγνώστου στρατιώτη. Ο χώρος αυτός έχει χάσει πλέον τον σεβασμό που του αρμόζει κι έχει γίνει αρένα εξαγριωμένων μονομάχων. Οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές κρατούσαν Ελληνικές σημαίες κι έψελναν τον εθνικό ύμνο. Δεν γνωρίζουμε αν το θέμα του αγώνα τους είναι εθνικό και σαν τέτοιο δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Εναντίον ποίου εχθρού ετοιμάστηκαν να επιτεθούν και ύψωσαν τα εθνικά σύμβολα; Συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές δυνάμεις στο ιερό χώρο των νεκρών της πατρίδος. Απομακρύνθηκε η φρουρά των ευζώνων, για να προστατευθεί η σωματική ακεραιότητα των ανδρών. Αν αυτό δεν είναι βεβήλωση του χώρου, πως αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε. Έχουμε χάσει ιερά και όσια, δεν υπάρχει πλέον σεβασμός σε τίποτα. Χλευάζουμε αυτά για τα οποία άλλοι έχυσαν το αίμα τους κι έδωσαν την ζωή τους. Τι άλλο έχουμε να δούμε.

Το πολιτικό κόστος.

Το πολιτικό κόστος είναι η τροχοπέδη στο έργο όλων των κυβερνήσεων. Είναι η γάγγραινα του τόπου μας, είναι η κληρονομιά και το κατάλοιπο του λαού μας από την Τουρκοκρατία. Ο κάθε Έλληνας όλο και κάτι έχει να ζητήσει από κάποιον πολιτικό. Όλοι θέλουν να διορίσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, για επαγγελματική εξασφάλιση. Όταν πάνε στον στρατό, δεν θέλουν να υπηρετήσουν στα σύνορα, όταν μπαίνουν για σπουδές στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πρέπει να τα φέρουν στην πόλη της κατοικίας τους και πολλά άλλα. Για όλ’ αυτά πιέζουν κάποιον βουλευτή με αντάλλαγμα την ψήφο τους, αν δεν το κάνει τον περιμένει το μαύρο.