Το πολιτικό κόστος.

Το πολιτικό κόστος είναι η τροχοπέδη στο έργο όλων των κυβερνήσεων. Είναι η γάγγραινα του τόπου μας, είναι η κληρονομιά και το κατάλοιπο του λαού μας από την Τουρκοκρατία. Ο κάθε Έλληνας όλο και κάτι έχει να ζητήσει από κάποιον πολιτικό. Όλοι θέλουν να διορίσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, για επαγγελματική εξασφάλιση. Όταν πάνε στον στρατό, δεν θέλουν να υπηρετήσουν στα σύνορα, όταν μπαίνουν για σπουδές στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πρέπει να τα φέρουν στην πόλη της κατοικίας τους και πολλά άλλα. Για όλ’ αυτά πιέζουν κάποιον βουλευτή με αντάλλαγμα την ψήφο τους, αν δεν το κάνει τον περιμένει το μαύρο.

Είναι κι αυτός ένας λόγος που πολλοί κάτοικοι των πόλεων δεν μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα από την γενέτειρα τους, διότι εκεί έχουν άμεση πρόσβαση στον τοπικό βουλευτή, κάτι που δεν συμβαίνει στις πόλεις. Κανείς δεν θέλει να καταργηθεί το ρουσφέτι και το μπαχτσίσι. Τούρκικες λέξεις και οι δύο κι όμως δεν τις αντικαταστήσαμε με τις αντίστοιχες Ελληνικές. Έτσι τις καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αυτά ως προς τους απλούς πολίτες. Ακολουθούν οι διάφορες συντεχνίες που δεν θέλουν αλλαγές στα λεγόμενα κεκτημένα, έστω κι αν είναι για το καλό του συνόλου της κοινωνίας. Eχουν τους τρόπους να επιβάλουν την θέλησή τους, με απεργίες, με κλείσιμο των δρόμων και με το ισχυρότερο όπλο που είναι η τηλεόραση. Δεν λέω τα μέσα ενημέρωσης, γιατί όλο και λιγότεροι διαβάζουν εφημερίδες και η κυκλοφορία τους κυρίως την Κυριακή είναι για τις προσφορές τους με DVD. 

Το διαδίκτυο δεν έχει ακόμη μεγάλη επιρροή, κυρίως στους ηλικιωμένους, λόγω αρνήσεώς τους να μάθουν την χρήση του. Επαναπαύονται όλοι στην τηλεοπτική ενημέρωση κι ότι αυτή σερβίρει. Για τους εκβιασμούς των συντεχνιών θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη, υπήρξε απόφαση να βάλουν ταμιακές μηχανές τα ταξί. Όλοι μας γνωρίζουμε τις δυναμικές αντιδράσεις και τις απειλές που δέχθηκε. Το μέτρο ανακλήθηκε με τον φόβο του πολιτικού κόστους. Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση Καραμανλή. Η σημερινή το επέβαλε μαζί με άλλα μέτρα και αλλαγές λόγω της οικονομικής κρίσης και είναι βέβαιον πως θα υποστεί τις συνέπιες. Ο Έλληνας δεν ψηφίζει ιδεολογικά, η για το πρόγραμμα ενός κόμματος, αλλά για κάποιο προσωπικό η συντεχνιακό συμφέρον. Συνήθως καταψηφίζει και με αυτό τον τρόπο εκδικείται για την μη εκπλήρωση αιτημάτων, όχι για το συμφέρον του συνόλου, αλλά του εαυτού του. Οι βουλευτές πάλι επιδιώκουν την εκπλήρωση των ρουσφετιών κι έτσι δημιουργούν πελατειακή σχέση με τον ψηφοφόρο, με την δικαιολογία της μεγάλης τους ανάγκης να προσφέρουν όπως λένε για την σωτηρία και την ευημερία του τόπου. 

Αυτό βέβαια θέλει συζήτηση, αλλά δεν είναι της παρούσης. Ο νοών νοείτω. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά παρόμοια, αλλά όλοι τα γνωρίζουμε. Συμπέρασμα: ο λαός δεν θέλει αλλαγές, δεν θέλει Ευρωπαϊκό και δημοκρατικό προσανατολισμό. Έτσι βολεύθηκε και βολεύετε, γι αυτό φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνον τις κυβερνήσεις μας. Έχουμε κι εμείς πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης. Εμείς τους εκβιάζουμε με τον φόβο του πολιτικού κόστους και σπανίως τους επιβραβεύουμε όταν κάνουν κάτι για το γενικό καλό. Ας ελπίσουμε ότι ο νέος πρωθυπουργός που προήλθε από τις πρόσφατες εκλογές, θα κάνει κάτι. Έχει όλη την ευχέρεια, αλλά και την ευκαιρία με την ισχυρή εντολή της πλειοψηφίας που διαθέτει. Ο λογαριασμός θα του έρθει στο τέλος, ας πάρει το ρίσκο. Άλλωστε κατά δική του δήλωση, δεν τον ενδιαφέρει η επανεκλογή του.

Αθήναι 18/9/10