Δύο λέξεις με σημασία.

Δύο λέξεις που οι πολιτικοί μας τις χρησιμοποιούν χωρίς να τις εννοούν. Απευθύνονται στην πελατεία τους κάνοντας κατάχρηση της εμπιστοσύνης τους, η αν προτιμάτε της αφέλειάς τους. Ας τις αναλύσουμε μία μία. Δεσμεύομαι: το λένε και ακολουθεί το παραμύθι. Τι σημαίνει γι αυτούς αυτή η λέξη; Δεσμεύομαι μόνο δια λόγου δεν φτάνει, πολύ περισσότερο όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που στερούνται αυτής της τιμής. Έχουν κάνει κατά καιρούς άπειρες δηλώσεις για πράγματα που θα κάνουν, έχουν δεσμευθεί δια λόγου κι έμειναν εκεί. Λόγοι άνευ περιεχομένου, «στον κλήδονα που έλεγε ένα πολύ παλιό παιχνίδι». Δηλαδή ξεχάστε το. Κι όμως δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους εμπιστεύονται ακόμη.

Αυτοί έφεραν την Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση, ενώ είχαν δεσμευθεί για κάτι άλλο. Δεν είχαν καμία κύρωση από τους ψηφοφόρους. Τις δεσμεύσεις έπρεπε να τις απαιτούμε γραπτές και μάλιστα με ποινικές ρήτρες. Όχι χρηματικές, αλλά αν δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους μέσα σε ορισμένο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον να παραιτούνται, για να μην πώ να εκπίπτουν αυτομάτως από το αξίωμά τους, διά νόμου που θα ψηφίσουν οι ίδιοι. Όσο για τους αμνήμονες ψηφοφόρους, θα τους θυμίσω μια παλιά παροιμία από την λαϊκή σοφία μας κι όσοι δεν την γνωρίζουν ας την μάθουν. «Με κορόιδεψες μια φορά, ντροπή δική σου. Με κορόιδεψες δεύτερη φορά, ντροπή δική μου». Η δεύτερη ίσως πρέπει να έχει βαρύτερες κυρώσεις κι εξηγώ το γιατί αφού πρώτα την αναφέρω. Ορκίζομαι: αμέσως μετά την εκλογή τους ορκίζονται «εις το όνομα της ομοουσίου και αδιαιρέτου τριάδος κλπ». Μάλιστα πριν καθορίσουν την δημοτική έλεγαν «ομνύω εις το όνομα». 

Ορκίζονται μάλλον χωρίς να το εννοούν, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω. Δεν μπορώ να πώ ότι αυτό ισχύει για όλους, αλλά για κάποιους. Πως αλλιώς να το εξηγήσω, όταν κάθε τόσο βγαίνουν στην δημοσιότητα τόσα σκάνδαλα κατάχρησης του δημοσίου χρήματος. Παραβιάζουν η όχι τον όρκο τους; Ορκίζονται ως βουλευτές, ορκίζονται ως υπουργοί και ξαναορκίζονται όταν αλλάζουν υπουργείο, σαν να μην τους δεσμεύει ο πρώτος όρκος, η να υπάρχει άλλος όρκος γιά κάθε υπουργείο. Εδώ θα τολμήσω να γράψω κάτι ακόμη. Σε όλο αυτό το μασκαριλίκι μεγάλη ευθύνη έχει και η εκκλησία. Δεν γνωρίζουν τα συμβαίνοντα; Δεν βλέπουν ότι είναι επαναλαμβανόμενα; Γιατί δεν αρνούνται συμμετοχή σ’ αυτήν την παράδοση; Γιατί παράδοση είναι, όχι κανόνας. Θα μου πούν ότι υπάρχουν και τίμιοι. Θ’ απαντήσω πως οι τίμιοι δεν χρειάζεται να ορκισθούν, τους δεσμεύει η συνείδησή τους, (εδώ ισχύει η δέσμευση). 

Εκτός όλων αυτών να μάθουν όσοι δεν το γνωρίζουν, ότι ο Χριστός απαγόρευσε τον όρκο κι αυτό η Ιεραρχία της εκκλησίας το γνωρίζει. Έχω λόγους να είμαι βέβαιος γι αυτό, δεν το λέω στον βρόντο. Για όσους αμφιβάλουν ας ανοίξουν μια Καινή διαθήκη να το διαβάσουν. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο κεφάλαιο Ε. στοίχος 34. αναφέρει τους λόγους του Κυρίου. «μη ομόσαι όλως’ μήτε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού’ μήτε εν τη γή ότι υποπόδιον εστί των ποδών αυτού’ μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως’ μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης ότι ου δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν η μέλαινα ποιήσαι. Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, και ού ού». Ας σταματήσουν λοιπόν αυτήν την κωμωδία. Αν είναι θρησκευόμενοι οι βουλευτές ας προσέξουν, η δε εκκλησία ως θεματοφύλαξ των ιερών κανόνων και βλέποντας ότι υπάρχουν επίορκοι καθ’ εξακολούθησην, ας τους γυρίσει την πλάτη, να μην έχει συμμέτοχη σ’ αυτό το θέατρο. 

Είναι κοσμική πράξη κι όχι θρησκευτική και μάλιστα δεσμευτική. Για την ορθογραφία του ευαγγελικού εδαφίου μην ανησυχείτε, έτσι είναι γραμμένο στο πρωτότυπο. Αυτά έχω να πώ, για το μέρος της εκκλησίας όχι ως θρησκευόμενος, αλλά ως μελετητής κι ερευνητής των γραφών. Όσο για τους πολιτικούς ως υπεύθυνος και συνειδητός πολίτης.