ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μείωση του ποσοστού των δύο μεγάλων κομμάτων, όχι όμως προς όφελος των μικρών, αλλά με συνεχή αύξηση του ποσοστού των πολιτών που δεν εμπιστεύονται κανένα κόμμα. Ο λαός με αυτόν τον τρόπο εκφράζει την δυσαρέσκεια του προς τους πολιτικούς για την συμπεριφορά τους, την μη ύπαρξη πολιτικής και τις συνεχείς αυξήσεις των παροχών τους σε περιόδους λιτότητας. Θα κάνω μια προσπάθεια να τους υπερασπιστώ!!!! να πώ αυτά που δεν λένε οι ίδιοι και οι αναγνώστες ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Ποιος Έλληνας εργάζεται όσο αυτοί; Ξοδεύουν όπως μας λένε μεγάλα ποσά για να επιτύχουν την εκλογή τους, φυσικά για να σώσουν τον τόπο.

Εργάζονται ατελείωτες ώρες στην βουλή αλλά και στον δεύτερο πυλώνα της δημοκρατίας μας, που είναι η τηλεόραση. Πριν ακόμη οι πολίτες ξυπνήσουν να πάνε στην εργασία τους, πολλοί εξ αυτών έχουν ήδη αρχίσει τους καυγάδες στα τηλεπαράθυρα. Το βράδυ πάλι τα ίδια και μάλιστα μετά τα μεσάνυχτα αρχίζουν τον δεύτερο γύρο, μαζί με τους τηλεαστέρες, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Πότε άραγε κοιμόνται; Έχουν συμμετοχή στις διάφορες εξεταστικές επιτροπές, για την συγκέντρωση στοιχείων εναντίων καταχραστών του δημοσίου χρήματος και την απόδοση τους στην δικαιοσύνη. Άλλο αν δεν τιμωρείται κανείς, έχουν μεριμνήσει γι αυτό. Και φυσικά έχουν έκτακτες αμοιβές για τον κόπο τους. Πρέπει να επισκέπτονται συχνά την εκλογική τους περιφέρεια να τακτοποιούν τα προβλήματα των ψηφοφόρων τους. Συμμετοχή σε δοξολογίες, εγκαίνια έργων, ομιλίες, επετείους, να χειροκροτούν στις ομιλίες των αρχηγών τους μέχρι να πονέσουν τα χέρια τους. Αγωνίζονται να προλάβουν, γιατί τα διάφορα σκάνδαλά δεν τους αφήνουν ελεύθερο χρόνο να ασχοληθούν με τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. 

Παλαιότερα με το ασυμβίβαστο εγκατέλειπαν τις εργασίες τους και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία για το δικό μας καλό. Και το σπουδαιότερο όταν κουρασθούν από τους πολύχρονους αγώνες (αρκετοί όχι όλοι) θυσιάζουν και τα παιδιά τους δίνοντάς τους την σκυτάλη μαζί με την έδρα, για να συνεχίσουν τον ιερό αγώνα της σωτηρίας της πατρίδας. Κι εμείς αβασάνιστα, αυτό το λέμε οικογενειοκρατία. Πόσοι εκ των συμπολιτών μας θα έκαναν τόσες θυσίες για το καλό του τόπου; αν και όλοι διαθέτουμε αρκετό πατριωτισμό. Πρέπει λοιπόν να προβληματιστούμε μήπως τους αδικούμε. Να αναγνωρίσουμε το έργο τους, να τους δικαιολογήσουμε ακόμη και με τους όρους που έθεσαν για την συνταξιοδότηση τους. Πολύ και εξαντλητική εργασία σε μικρό χρονικό διάστημα, σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, που τώρα τους αυξάνουν τα έτη εργασίας για να μπορέσουν να συνταξιοδοτηθούν. Ποιος διαφωνεί με τα όσα περιέγραψα; και ποιός θα άλλαζε την θέση του με την δική τους;