Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΟΧΙ

Διαβάζοντας τον τίτλο, η μνήμη του αναγνώστη θα γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω, στην γνωστή ημερομηνία του 1940. Εκτός από την μεγάλη αυτή ημέρα, στην Ελληνική ιστορία υπάρχουν πολλά παλαιότερα ΟΧΙ που τιμούν το γένος, είναι όμως ασυγκρίτως μεγαλύτερος ο αριθμός των ΟΧΙ της σύγχρονης ιστορίας, που κάθε άλλο παρά τιμή αποτελούν για το σήμερα. Ίσως το σημείωμά μου αυτό στενοχωρήσει μια μερίδα πραγματικών, η υποτιθέμενων αγωνιστών, έτσι κι αλλιώς η λέξη αυτή έχει χάσει την πραγματική της αξία με την κατάχρηση που γίνεται από βουλευτές, εργατοπατέρες, και λοιπούς που επιθυμούν ανέξοδα την δημοσιότητα.

Ακούσαμε κατά καιρούς στο Ελληνικό κοινοβούλιο στις ψηφοφορίες επί μεγάλων θεμάτων, τους μισούς να ψηφίζουν ναι σε όλα και τους άλλους μισούς όχι σε όλα. Πώς να το εκλάβουμε αυτό γνωρίζοντας πως κάθε Έλληνας και μία γνώμη. Μήπως έγινε κάποιο θαύμα ομοφωνίας των κομματικών στελεχών χωρίς να το αντιληφθούμε; είναι κι εδώ ένα ηρωικό ΟΧΙ; αφού όταν αλλάζουν τα κόμματα στην εξουσία αλλάζει θέση και αυτό; Τα χθεσινά όχι γίνονται ναι και τα ναι όχι. Σαν να είναι κάτι που το αφήνουν στα έδρανα για να το πάρουν με την αλλαγή οι νέοι. Αλλαγές στα εργασιακά και ασφαλιστικά, ΟΧΙ από τους εργατοπατέρες πριν ακόμη ακούσουμε ποιες είναι και αν πραγματικά πρέπει να γίνουν. Και μια παγκόσμια πρωτοτυπία για το βιβλίο ρεκόρ Guinness. Στην ιστορία όλων των λαών οι φοιτητές έκαναν και κάνουν επαναστάσεις για αλλαγές, που αφορούν την άνοδο της ποιότητας στην εκπαίδευση, την αξιοκρατία και γενικά την πρόοδο. 

Πάλι εδώ από τους δικούς μας νέους ακούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης στην παιδεία. Να μην αλλάξει τίποτα και ας γνωρίζουμε όλοι πως η εκπαίδευση μας νοσεί, κάποιους τους βολεύει έτσι. Είπαν δε το πρωτάκουστο (οι θέσεις μας είναι αδιαπραγμάτευτες, το υπουργείο όμως δεν κάνει διάλογο) δεν μπήκαν στον κόπο να μας εξηγήσουν πως θα γίνει διάλογος όταν η δήλωσή τους τον αποκλείει. Και κάτι ακόμη τα κόμματα της αριστεράς και βαφτισμένα προοδευτικά δεν έχουν προτάσεις, όχι σε όλα και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι συλλαλητήρια, να κλείνουν κεντρικούς δρόμους, λιμάνια, υπουργεία και μεγάλα ξενοδοχεία, νεκρώνοντας τα πάντα. Δεν μας είπαν ποτέ αν αναλάμβαναν την εξουσία, θα επέτρεπαν τις απεργίες και τις συγκεντρώσεις για το δίκιο του εργάτη; η θα έλεγαν κι εδώ ένα ΟΧΙ; Οι παλαιότεροι δεν το είδαμε να επιτρέπετε στις πρώην γνωστές σοσιαλιστικές δημοκρατίες, εκτός αν εκεί ήταν τόσο ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοι που δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν ηρωικά τα σημερινά ΟΧΙ των Νεοελλήνων;