ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

Στην κοινωνία μας σήμερα, περισσότερο από ποτέ, επικρατεί αναξιοπιστία από τους πάντες, στα πάντα. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Παντού κυριαρχεί το ψέμα, η κοροϊδία, η κομπίνα και η απάτη. Πως φτάσαμε σαν λαός σ’ αυτή την κατάσταση; Αρχίσαμε σιγά σιγά να κατρακυλάμε σ’ έναν κατήφορο, χωρίς έλεγχο, χωρίς μέτρο, σε μια ευδαιμονία, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά μια εικονική πραγματικότητα. Τα τελευταία δέκα χρόνια άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα δείγματα παρακμής. Λίγοι τα έβλεπαν, μα όταν μιλούσαν εθεωρούντο από τους διαφόρους τελάληδες της ψεύτικης προόδου, ως συντηρητικοί. Τώρα ήρθε η ώρα της λυπητερής, όπως λέμε τον λογαριασμό. Απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, καταχρεωμένα νοικοκυριά στις τράπεζες, με τις καταστροφικές πιστωτικές κάρτες.

Διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, στεγαστικά, καταναλωτικά και ότι άλλο μπορούσαν να προσφέρουν οι κράχτες της κατανάλωσης και της σπατάλης. Οι άρχοντες της εξουσίας, οι άνθρωποι του πνεύματος, οι σοφοί, αν ήθελαν θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτόν τον κατήφορο, μα δεν το έκαναν. Διαμαρτύρονται σήμερα οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι γιατροί ως λειτουργοί κι όχι ως επαγγελματίες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι οι δημοσιογράφοι και τέλος οι επιχειρηματίες και επαγγελματίες. Λένε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν κάνουν όμως όλοι οι δημοσιογράφοι καλά την δουλειά τους. Υπάρχουν αυτοί που τα ονόματά τους είναι στις μισθολογικές καταστάσεις των υπουργείων, τι έλεγχο να κάνουν στην εργοδοσία τους; Είναι τα λεγόμενα παπαγαλάκια της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν είναι ενημέρωση αυτή που κάνουν οι παρουσιαστές των ειδήσεων στην τηλεόραση. Γνωρίζουμε όλοι, πως οι καναλάρχες είναι επιχειρηματίες συνεργαζόμενοι με το κράτος, άρα από τα κανάλια θα βγεί ότι αυτοί θέλουν. 

Η πλειονότης ενημερώνεται από την τηλεόραση, εφημερίδες δεν διαβάζουν. Έτσι χάνει και ο κόσμος την εμπιστοσύνη του. Δεν εμπιστεύεται κανέναν. Δεν είσαστε όλοι ίδιοι, το γνωρίζουμε, αλλά πως θα γίνει η διάκριση. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους λειτουργούς η επαγγελματίες. Οι γιατροί πράγματι, δεν παίρνουν όλοι φακελάκια, ποιος το πιστεύει; Οι πολιτικοί, δεν είναι όλοι ανακατεμένοι σε μίζες. Όταν δέχονται όμως να ψηφίζουν νόμους όπως αυτός περί ευθύνης υπουργών, για ποιούς τον έκαναν, για τους αδιάφθορους; Όταν ψηφίζουν με διαταγή κομματικής πειθαρχίας, χάνοντας την ανεξαρτησία της γνώμης τους με την απειλή της διαγραφής, ποιος τους φταίει; Η βουλή είναι νομοθετική εξουσία, όχι η κυβέρνηση. Οι δικηγόροι δεν κωλυσιεργούν τις υποθέσεις των πελατών τους όλοι, για να αυξάνουν τις αμοιβές τους, ποιος τους εμπιστεύεται; Οι ταξιτζήδες δεν κλέβουν, δεν έχουν κακή συμπεριφορά όλοι, ποιος θα το πιστέψει; Λίγο πολύ όλοι έχουμε μια κακή εμπειρία. 

Θα έπρεπε οι καθαροί των λειτουργών και επαγγελματιών, ν’ απομονώσουν αυτούς που ντροπιάζουν τους συναδέλφους τους, για να τους εμπιστευθεί ο κόσμος. Δεν το κάνουν όμως, γιατί δέχονται την ρετσινιά; Αρκούνται στο δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Είναι δύσκολο το καταλαβαίνω, μα το αφήσαμε να γίνει και δεν αλλάζει εύκολα, για να επανέλθει η χαμένη εμπιστοσύνη. Όλοι εναντίων όλων. Τώρα το είδαμε, την ώρα της καταστροφής. Τώρα φωνάζουν κάποιοι να μην αλλάξει τίποτα, να μην χαθούν τα κεκτημένα. Είναι οι δυναμικές ομάδες συμφερόντων. Οι αδύναμοι, οι συνταξιούχοι, οι απολυμένοι, οι χρόνια άνεργοι υπομένουν. Θα μπορέσει η ηγεσία να τ’ αλλάξει; Τιτάνιο έργο και με πολλά εμπόδια συμφερόντων. Η λαϊκή σοφία λέει «αλί στον καλομάθητο, ώσπου να κακομάθει».