Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Αυτά τα σοφά λόγια είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος) πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Τότε πολλούς ενόχλησε, μα προσέχοντας τα γεγονότα κυρίως των τελευταίων ημερών, αλλά και ευρύτερα των τελευταίων ετών, έχουμε ξεπεράσει τα όρια του παραλόγου, ίσως και της τρέλας. Δεν άλλαξε τίποτα μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Πως μπορούν οι εταίροι μας Ευρωπαίοι να μας καταλάβουν; Φαντάζεστε πως θα ένιωσαν οι ελεγκτές της τρόικας όταν ρώτησαν τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο η την δαπάνη της μισθοδοσίας τους και η απάντηση ήταν «δεν γνωρίζουμε».
Όταν στις 27 Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός μας υπέγραψε μαζί με τον αντιπρόεδρο την συμφωνία για την συνέχιση της παροχής δανείων, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, είπε πως θα θέσει το θέμα στην κρίση του λαού. Δεν τους είχε πει κάτι τέτοιο στις συζητήσεις κι εδώ τον έπιασαν οι δημοκρατικές του ευαισθησίες, (λες και μας έχουν συνηθίσει να ζητούν την γνώμη μας) πάντως την επομένη κατόρθωσε να τινάξει στον αέρα τα χρηματιστήρια όλης της υφηλίου. Θα το θυμάται σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής του. Κι ένα ακόμη για να κλίσει ο κύκλος αυτής της σκέψης μου. Πως είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που την απομάκρυνσή της ετοιμάζει όλη η βουλή, μηδέ εξαιρουμένου του κυβερνόντος κόμματός, του οποίου ο πρωθυπουργός είναι πρόεδρος. Όρος της αποπομπής είναι την προηγούμενη ημέρα να προηγηθεί ψήφος εμπιστοσύνης. Πώς να χαρακτηριστεί αυτό; Ειρωνεία; κοροϊδία; αφέλεια; προσβολή της νοημοσύνης μας; Πάντως στερείται παντελώς λογικής.
Πως είναι δυνατόν ν’ απομακρύνεις από ένα τόσο σοβαρό αξίωμα έναν λαοπρόβλητο (όπως λένε) πρωθυπουργό, που συγχρόνως του λές και μάλιστα με επίσημη ψηφοφορία, πως τον εμπιστεύεσαι; Που αλλού μπορούσε να συμβεί αυτό; ίσως στις ανεξερεύνητες περιοχές του Αμαζονίου, η στην κεντρική Αφρική. Πρέπει σίγουρα να το γράψει το βιβλίο Guinness. Έχω προβλέψει και σε άλλο γραπτό μου πως θα είναι ο πρωθυπουργός μιάς και μάλιστα περιορισμένης θητείας, για να μην πώ χρήσεως. Να δούμε αν θα βγώ αληθινός. Και τώρα ένα θέμα που μάλλον θ’ ανάψει φωτιά. Μερικοί εκ των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, δημοσιογράφοι, εκφωνητές ραδιοφώνου και τηλεοπτικοί αστέρες, που συχνά αποπροσανατολίζουν τους αφελείς, αυτούς που δεν κάνουν τον κόπο να σκευθούν και ζητούν μασημένη τροφή, αυτοί είναι τα θύματά τους. Έχουν αναλάβει να στρέψουν την οργή των αγανακτισμένων, εναντίον των δανειστών μας με κύριο στόχο την καγκελάριο της Γερμανίας κυρία Μέρκελ.
Η εν λόγω κυρία δεν είναι πρωθυπουργός της Ελλάδος και δεν υπερασπίζεται τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, αλλά της χώρας που της έχει αναθέσει αυτά τα καθήκοντα. Γιατί την καθυβρίζουν; Μπροστάρης παλαιός πολύ γνωστός έμπειρος κι αθυρόστομος μεγαλοδημοσιογράφος. Χρησιμοποιεί χυδαίες εκφράσεις για να εξάπτει τα πνεύματα των αφελών και μετά κατακρίνει τα κρατικά κανάλια που δεν ανεβάζουν το πνευματικό επίπεδο των τηλεθεατών με εκπομπές ποιότητος. Θυμήθηκαν τα οικονομικά από τις πολεμικές επανορθώσεις, χωρίς να ενημερώνουν για τις ενέργειες διαφόρων Ελληνικών κυβερνήσεων και μάλιστα πρωθυπουργικών αποφάσεων για την μη καταβολή αυτών των αποζημιώσεων. Να τους ζητήσω εγώ τον λόγο, αφού δεν το κάνουν άλλοι για την αποκατάσταση της αλήθειας; Δεν το κάνουν γιατί η οργή στρέφεται αλλού κι αυτό τους εξυπηρετεί. Ε! λοιπόν είναι μια άξια, έξυπνη και δυναμική γυναίκα, που έχει κατορθώσει αυτό που ελάχιστοι Ευρωπαίοι άνδρες κατόρθωσαν.
Το όνομά της θα μείνει μεταξύ των μεγάλων γυναικών που διαμόρφωσαν ιστορία το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και η Μέρκελ στην αρχή του εικοστού πρώτου. Για να μην αναφερθώ σε παλαιότερες που πάντα υπήρχαν. Οι αναφερόμενες είναι μόνον από τον χώρο της πολιτικής, υπάρχουν άξιες κι από άλλους χώρους. Πρώτη η Γκόλντα Μέιρ. Είναι η τέταρτη πρωθυπουργός του Ισραήλ, από τις 17 Μαρτίου 1969 έως τις 3 Ιουνίου 1974. Χαρακτηρίστηκε κάποτε από τον Νταβίντ Μπέν Γκουριόν ως «ο μόνος άντρας στην κυβέρνηση». Είναι η πρώτη (και, μέχρι σήμερα, μόνη) γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ, και ήταν η τρίτη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο. Σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την περίοδο της διακυβέρνησής της ήταν η σφαγή του Μονάχου το 1972 και ο πόλεμος του Γιομ Κιππούρ το 1973. Δεύτερη η Ίντιρα Γκάντι. Ήταν η πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Ινδίας για τρεις συνεχόμενες θητείες από το 1966 έως το 1977 και με τέταρτη θητεία το 1980 μέχρι την δολοφονία της το 1984, συνολικά δεκαπέντε χρόνια. Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός της Ινδίας.
Τρίτη η Μάργκαρετ Θάτσερ, Λαίδη του Τάγματος της Περικνημίδας, Μέλος του Τάγματος της Αξίας, Μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, σήμερα Βαρώνη Θάτσερ και μέλος της Βουλής των Λόρδων. Ήταν αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1975 ως το 1990 και Πρωθυπουργός της χώρας από το 1979 ως το 1990. Ήταν η πρώτη και μόνη ως σήμερα γυναίκα που κατέλαβε αυτές τις δύο θέσεις. Η Θάτσερ ακολούθησε σφικτή νομισματική πολιτική, αυξάνοντας τα επιτόκια, προκειμένου να χαμηλώσει τον πληθωρισμό και το πέτυχε. Στις 2 Απριλίου 1982, η δικτατορική Κυβέρνηση της Αργεντινής εισέβαλε στα Νησιά Φώκλαντ, τα οποία αποτελούσαν έδαφος της Μεγάλης Βρετανίας. Τα διεκδικούσε όμως η Αργεντινή η οποία και τα κατέλαβε. Ξεκίνησε έτσι ο λεγόμενος «πόλεμος των Φώκλαντ».
Η Θάτσερ αντέδρασε σθεναρά, στέλνοντας επί τόπου ναυτική δύναμη για να επανακαταλάβει τα νησιά. Η επιχείρηση, παρά τη μεγάλη απόσταση, στέφθηκε από επιτυχία, προκαλώντας πατριωτική έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία. Ονομάσθηκε σιδηρά κυρία. Και τέλος η σύγχρονη Μέρκελ. Ο χρόνος είναι μπροστά της. Μακάρι να δοκιμάζαμε κι εμείς μια τέτοια γυναίκα. Τι χειρότερο μπορεί να κάνει από τους άντρες πολιτικούς των τελευταίων ετών; Έχουμε αρκετές και δυναμικές σε όλους τους χώρους και τα κόμματα. Θα πρότεινα μία που διαθέτει δυναμική, μόρφωση, παρουσία, ετοιμολογία, ωραία Ελληνικά κι αυτό που λέμε τσαγανό. Είναι η Λιάνα Κανέλλη. Πολλοί θα θυμώσετε γιατί την βρίσκετε σε λάθος χώρο. Ίσως είναι έτσι. Σκευθείτε όμως όλα τα άλλα της προσόντα. Μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη όσο αυτές που προανέφερα και μάλλον δεν θα της δοθεί ποτέ η ευκαιρία να δοκιμασθεί. Πάντως τιμά τα παντελόνια που φορεί περισσότερο από πολλούς συναδέλφους της. Γνωρίζω πως η δημοσίευση της σκέψης μου είναι για πολλούς Μπουρλότο. Εγώ επιμένω, με την λογική και το ένστικτό μου, όχι κομματικά.
Όταν στις 27 Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός μας υπέγραψε μαζί με τον αντιπρόεδρο την συμφωνία για την συνέχιση της παροχής δανείων, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, είπε πως θα θέσει το θέμα στην κρίση του λαού. Δεν τους είχε πει κάτι τέτοιο στις συζητήσεις κι εδώ τον έπιασαν οι δημοκρατικές του ευαισθησίες, (λες και μας έχουν συνηθίσει να ζητούν την γνώμη μας) πάντως την επομένη κατόρθωσε να τινάξει στον αέρα τα χρηματιστήρια όλης της υφηλίου. Θα το θυμάται σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής του. Κι ένα ακόμη για να κλίσει ο κύκλος αυτής της σκέψης μου. Πως είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που την απομάκρυνσή της ετοιμάζει όλη η βουλή, μηδέ εξαιρουμένου του κυβερνόντος κόμματός, του οποίου ο πρωθυπουργός είναι πρόεδρος. Όρος της αποπομπής είναι την προηγούμενη ημέρα να προηγηθεί ψήφος εμπιστοσύνης. Πώς να χαρακτηριστεί αυτό; Ειρωνεία; κοροϊδία; αφέλεια; προσβολή της νοημοσύνης μας; Πάντως στερείται παντελώς λογικής.
Πως είναι δυνατόν ν’ απομακρύνεις από ένα τόσο σοβαρό αξίωμα έναν λαοπρόβλητο (όπως λένε) πρωθυπουργό, που συγχρόνως του λές και μάλιστα με επίσημη ψηφοφορία, πως τον εμπιστεύεσαι; Που αλλού μπορούσε να συμβεί αυτό; ίσως στις ανεξερεύνητες περιοχές του Αμαζονίου, η στην κεντρική Αφρική. Πρέπει σίγουρα να το γράψει το βιβλίο Guinness. Έχω προβλέψει και σε άλλο γραπτό μου πως θα είναι ο πρωθυπουργός μιάς και μάλιστα περιορισμένης θητείας, για να μην πώ χρήσεως. Να δούμε αν θα βγώ αληθινός. Και τώρα ένα θέμα που μάλλον θ’ ανάψει φωτιά. Μερικοί εκ των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, δημοσιογράφοι, εκφωνητές ραδιοφώνου και τηλεοπτικοί αστέρες, που συχνά αποπροσανατολίζουν τους αφελείς, αυτούς που δεν κάνουν τον κόπο να σκευθούν και ζητούν μασημένη τροφή, αυτοί είναι τα θύματά τους. Έχουν αναλάβει να στρέψουν την οργή των αγανακτισμένων, εναντίον των δανειστών μας με κύριο στόχο την καγκελάριο της Γερμανίας κυρία Μέρκελ.
Η εν λόγω κυρία δεν είναι πρωθυπουργός της Ελλάδος και δεν υπερασπίζεται τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, αλλά της χώρας που της έχει αναθέσει αυτά τα καθήκοντα. Γιατί την καθυβρίζουν; Μπροστάρης παλαιός πολύ γνωστός έμπειρος κι αθυρόστομος μεγαλοδημοσιογράφος. Χρησιμοποιεί χυδαίες εκφράσεις για να εξάπτει τα πνεύματα των αφελών και μετά κατακρίνει τα κρατικά κανάλια που δεν ανεβάζουν το πνευματικό επίπεδο των τηλεθεατών με εκπομπές ποιότητος. Θυμήθηκαν τα οικονομικά από τις πολεμικές επανορθώσεις, χωρίς να ενημερώνουν για τις ενέργειες διαφόρων Ελληνικών κυβερνήσεων και μάλιστα πρωθυπουργικών αποφάσεων για την μη καταβολή αυτών των αποζημιώσεων. Να τους ζητήσω εγώ τον λόγο, αφού δεν το κάνουν άλλοι για την αποκατάσταση της αλήθειας; Δεν το κάνουν γιατί η οργή στρέφεται αλλού κι αυτό τους εξυπηρετεί. Ε! λοιπόν είναι μια άξια, έξυπνη και δυναμική γυναίκα, που έχει κατορθώσει αυτό που ελάχιστοι Ευρωπαίοι άνδρες κατόρθωσαν.
Το όνομά της θα μείνει μεταξύ των μεγάλων γυναικών που διαμόρφωσαν ιστορία το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και η Μέρκελ στην αρχή του εικοστού πρώτου. Για να μην αναφερθώ σε παλαιότερες που πάντα υπήρχαν. Οι αναφερόμενες είναι μόνον από τον χώρο της πολιτικής, υπάρχουν άξιες κι από άλλους χώρους. Πρώτη η Γκόλντα Μέιρ. Είναι η τέταρτη πρωθυπουργός του Ισραήλ, από τις 17 Μαρτίου 1969 έως τις 3 Ιουνίου 1974. Χαρακτηρίστηκε κάποτε από τον Νταβίντ Μπέν Γκουριόν ως «ο μόνος άντρας στην κυβέρνηση». Είναι η πρώτη (και, μέχρι σήμερα, μόνη) γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ, και ήταν η τρίτη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο. Σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την περίοδο της διακυβέρνησής της ήταν η σφαγή του Μονάχου το 1972 και ο πόλεμος του Γιομ Κιππούρ το 1973. Δεύτερη η Ίντιρα Γκάντι. Ήταν η πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Ινδίας για τρεις συνεχόμενες θητείες από το 1966 έως το 1977 και με τέταρτη θητεία το 1980 μέχρι την δολοφονία της το 1984, συνολικά δεκαπέντε χρόνια. Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός της Ινδίας.
Τρίτη η Μάργκαρετ Θάτσερ, Λαίδη του Τάγματος της Περικνημίδας, Μέλος του Τάγματος της Αξίας, Μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, σήμερα Βαρώνη Θάτσερ και μέλος της Βουλής των Λόρδων. Ήταν αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1975 ως το 1990 και Πρωθυπουργός της χώρας από το 1979 ως το 1990. Ήταν η πρώτη και μόνη ως σήμερα γυναίκα που κατέλαβε αυτές τις δύο θέσεις. Η Θάτσερ ακολούθησε σφικτή νομισματική πολιτική, αυξάνοντας τα επιτόκια, προκειμένου να χαμηλώσει τον πληθωρισμό και το πέτυχε. Στις 2 Απριλίου 1982, η δικτατορική Κυβέρνηση της Αργεντινής εισέβαλε στα Νησιά Φώκλαντ, τα οποία αποτελούσαν έδαφος της Μεγάλης Βρετανίας. Τα διεκδικούσε όμως η Αργεντινή η οποία και τα κατέλαβε. Ξεκίνησε έτσι ο λεγόμενος «πόλεμος των Φώκλαντ».
Η Θάτσερ αντέδρασε σθεναρά, στέλνοντας επί τόπου ναυτική δύναμη για να επανακαταλάβει τα νησιά. Η επιχείρηση, παρά τη μεγάλη απόσταση, στέφθηκε από επιτυχία, προκαλώντας πατριωτική έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία. Ονομάσθηκε σιδηρά κυρία. Και τέλος η σύγχρονη Μέρκελ. Ο χρόνος είναι μπροστά της. Μακάρι να δοκιμάζαμε κι εμείς μια τέτοια γυναίκα. Τι χειρότερο μπορεί να κάνει από τους άντρες πολιτικούς των τελευταίων ετών; Έχουμε αρκετές και δυναμικές σε όλους τους χώρους και τα κόμματα. Θα πρότεινα μία που διαθέτει δυναμική, μόρφωση, παρουσία, ετοιμολογία, ωραία Ελληνικά κι αυτό που λέμε τσαγανό. Είναι η Λιάνα Κανέλλη. Πολλοί θα θυμώσετε γιατί την βρίσκετε σε λάθος χώρο. Ίσως είναι έτσι. Σκευθείτε όμως όλα τα άλλα της προσόντα. Μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη όσο αυτές που προανέφερα και μάλλον δεν θα της δοθεί ποτέ η ευκαιρία να δοκιμασθεί. Πάντως τιμά τα παντελόνια που φορεί περισσότερο από πολλούς συναδέλφους της. Γνωρίζω πως η δημοσίευση της σκέψης μου είναι για πολλούς Μπουρλότο. Εγώ επιμένω, με την λογική και το ένστικτό μου, όχι κομματικά.
Δείτε το video κι απολαύστε την.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου