Το θέατρο του παραλόγου.

   Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, είναι διαχρονικό. Πρώτος το είπε ο Κων/νος Καραμανλής το 1963 μετά την δολοφονία του βουλευτού της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη. Μαύρη ημέρα, αλλά και εποχή για την Ελλάδα του 20^ου αιώνα.  Όχι η μόνη, αλλά μία από τις πολλές της μεταπολεμικής περιόδου. Από τότε συνεχώς επαναλαμβάνεται, αν και περάσαμε στον 21^ο αιώνα. Τώρα πάλι είναι επίκαιρο με συμπλήρωμα του ερωτήματος, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, αν εξετάσουμε λίγο τις συνθήκες της συνεργασίας των επικεφαλής των δύο κομμάτων, αλλά και των βουλευτών τους. Είναι μια συνεργασία που προέκυψε από τις προσωπικές ανάγκες και φιλοδοξίες των δύο προέδρων κι όχι για τις ανάγκες του λαού και της πατρίδος όπως συνεχώς μας τονίζουν. Πρέπει να είναι πολύ αφελής, όποιος μπορεί να πιστεύει αυτήν την δικαιολογία.  O A. Σαμαράς γνωρίζει ότι είναι αναλώσιμος, όπως ακριβώς ήταν και ο Γ. Παπανδρέου και θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να παραμείνει όσο μπορεί περισσότερο στην εξουσία, για να τον γράψει η ιστορία ως έναν από τους Έλληνες πρωθυπουργούς. Είπε κι αυτός χοντρά ψέματα για να ξεγελάσει τους απελπισμένους Έλληνες, προκειμένου να καταλάβει στην κυριολεξία την εξουσία. Διοργάνωσε αναγγελίες προγραμμάτων τα λεγόμενα Ζάππεια, τρία τον αριθμό. Κατηγόρησε τα μνημόνια και την πολιτική του προκατόχου του, υποσχέθηκε αλλαγή πολιτικής, άσκησε πιέσεις στην πολιτική σκηνή και  κατάφερε με την βοήθεια του εκλογικού νόμου, που έδινε στο πρώτο κόμμα μπόνους 50 εδρών να βρεθεί στο μέγαρο Μαξίμου. Η τύχη του όμως και η δική μας ατυχία ήταν πως δεν του έβγαιναν τα κουκιά κι αναγκάστηκε να μοιραστεί τον θώκο με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που ο λαός τον έστειλε στα τάρταρα μαζί με το κόμμα κι όμως βρέθηκε πάλι στην εξουσία. Έχει τον απέθαντο.

  Τρίτο κόμμα στην παρέα η ΔΗΜΑΡ του συντρόφου Κουβέλη. Δεξιά, σοσιαλισμός και αριστερά, ανόμοια πράγματα, αδύνατον να συγκολληθούν. Ο πρώτος βέβαια δεν τήρησε καμία από τις υποσχέσεις του, αντίθετα πίεσε ακόμη περισσότερο τους δυστυχείς ιθαγενείς αυτού του τόπου κι αυτό ανάγκασε τον τρίτο της παρέας να αποχωρίσει. Έτσι παρέμειναν οι δύο μονομάχοι να μοιραστούν την νομή της εξουσίας.

Ο αντιπρόεδρος είναι φανερό πως πιέζει τον καταλληλότερο κι εκείνος είναι υποχρεωμένος να υπομένει, για να παραμείνει στον θρόνο του πάση θυσία. Αυτό φάνηκε από τον τελευταίο ανασχηματισμό που ο αδύνατος κομματικά, όχι σωματικά, (να μην μπερδεύουμε τα πράγματα) να πάρει 14 υπουργεία για να ικανοποιήσει κομματικές του ανάγκες και παράλληλα να αναστήσει μέρος του πελατειακού κράτους, προς άγραν ψήφων σε περίπτωση εκλογών. Να σχολιάσω έναν από τους επανακάμψαντες πασόκους. Είναι ο νέος υπουργός παιδείας. Είναι ο άνθρωπος που άρχισε την κατεδάφιση του συστήματος υγείας από την θέση του υπουργού. Είναι ο ιδρυτής του χρεοκοπημένου ΕΟΠΥΥ κι όμως υπάρχει γι αυτόν υπουργικός θώκος. Άραγε γιατί; Στον ιδιωτικό τομέα οι αποτυχημένοι οδηγούνται στο σπίτι τους και η αγορά τους αποβάλει οριστικά. Στο δημόσιο οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Για τους αποτυχημένους, πάντα υπάρχει μία θέση σε κάποια ΔΕΚΟ ή άλλη καρέκλα. Εδώ δημιουργείται το ερώτημα, μήπως δεν απέτυχε κι έτσι ήταν το σχέδιο; Αν είναι έτσι τότε σωστά πήρε την νέα θέση για να διαλύσει και την ήδη μισοδιαλυμένη παιδεία, θεωρούμενος ως ο πλέον ειδικός. Θα το δούμε στο εγγύς μέλλον.

  Στην ΝΔ τοποθετήθηκαν κάποιες από τις πλέον λαϊκίζουσες  τηλεοπτικές περσόνες, για να επαναφέρουν την λεγόμενη λαϊκή δεξιά, ή οποία αφθονούσε κυρίως στην Β. Αθηνών και απωλέσθη στις ευρωεκλογές.

Έτσι πορευόμαστε για την ώρα. Τώρα η νεοϊδρυθείσα ΝΕΡΙΤ που αντικατέστησε την μακαρίτισσα ΕΡΤ προβάλει τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του παγκοσμίου κυπέλου για να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από τα γνωστά προβλήματά του. Θέαμα άνευ άρτου, (με άρτον έλεγαν οι Ρωμαίοι), το ψωμί του φτωχού λέμε σήμερα. Δοκιμασμένο στην νότιο Αμερική και τώρα εφαρμόζεται στην χρεοκοπημένη νότια Ευρώπη. Θα περάσει έτσι ο μήνας, μετά θ’ ακολουθήσουν «τα μπάνια του λαού» όπως τα είχε ονομάσει ο ευρηματικός και λαοπλάνος Α. Παπανδρέου. Επιστροφή τον Σεπτέμβρη για την παραλαβή των ειδοποιητηρίων της εφορίας με ότι νέο έχει προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες φόρους. Όμορφος κόσμος μαγικός αγγελικά πλασμένος, που λέει ο ποιητής. Ο αγώνας για την πρωθυπουργία σίγουρα θα συνεχισθεί  αμείλικτος. Ο μεγάλος συνταγματολόγος δεν είναι λιγότερο αρχομανής από τον καταλληλότερο. Θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να τον καταπιεί, όπως περίμενε τον προηγούμενο.

  Δεν μπορεί να είναι πάντα δεύτερος, έχει βλέψεις και υψηλά ιδανικά για τον εαυτό του και όπως είναι αδίστακτος θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του. Η ίδια φαγωμάρα μεταξύ των βουλευτών  της ΝΔ που βλέπουν τους πασόκους να τους παίρνουν στην κυριολεξία την μπουκιά από το στόμα. Όλ’ αυτά βέβαια στις δικές μας πλάτες. Νέος  κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ ό έτερος τηλεοπτικός κ. Γεωργιάδης. Είναι η μόνη ευχάριστη αλλαγή για τους φίλους της TV. Θα είναι απόλαυση όταν ανταλλάσει λεκτικά πυρά με τις δύο αντάρτισσες και μαχητικές βουλευτίνες, την κ. Ραχήλ Μακρή των ΑΝΕΛ και την κ. Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τώρα το περίεργο του πράγματος. Πως ανέχεται ο λαός όλη αυτή την κατάσταση; Έχει επανέλθει στην εποχή του ραγιαδισμού; Τον έχουν ψεκάσει με ηρεμιστικά κι έχει μείνει στον τόπο, περιμένοντας αυτό που του γράφει η μοίρα του; Ελπίζει σε κάτι καλύτερο, όταν ακούει εξόφληση του τεράστιου χρέους σε 50 χρόνια; Βοήθεια εξ ουρανού; Φοβάται τα ΜΑΤ και περιμένει τον αργό θάνατο; Όλα μαζί; Θα πείτε τι να κάνει; Έχουμε προηγούμενα παραδείγματα. Την εποχή που απελευθέρωσαν τις άδειες των φορτηγών, με 20 νταλίκες οι φορτηγατζήδες είχαν κλείσει τα σύνορα. Θα θυμώσαστε τους αγρότες με τα τρακτέρ πόσες φορές είχαν κλείσει τις εθνικές οδούς, κόβοντας την Ελλάδα στα δύο, στην καλύτερη περίπτωση άντε να ήταν 5000. Οι σημερινοί άνεργοι που είναι όπως λένε 1,5 εκατομμύριο, πού έχουν λουφάξει; Ούτε καν το επίδομα ανεργίας δεν παίρνουν όλοι, για να πούμε πως έχουν φόβο μην το χάσουν. Οι μόνες που αγωνίζονται κι έχουν τσαγανό, είναι οι απολυμένες  καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών κι εκεί το ανάλγητο κράτος τις δέρνει με τα ΜΑΤ να τις καθηλώσει, παρ’ όλο που έχουν δικαιωθεί δικαστικά. Δεν είναι πράγματι περίεργο;

  Ο νους μου πηγαίνει σε κάποιο πρόσωπο του παρελθόντος  στην ¨Εμμα Γκόλντμαν  την γυναίκα που ανάχθηκε σε πρότυπη εικόνα «επαναστάτριας φεμινίστριας». Η Γκόλντμαν διαδραμάτισε ζωτικής σπουδαιότητας ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχισμού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη καθ’ όλο το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Γεννημένη στην Λιθουανία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα δεκαεπτά της και αργότερα εκτοπίστηκε στη Ρωσία, όπου έγινε μάρτυρας της Ρωσικής Επανάστασης. Η μεγάλη αυτή φυσιογνωμία είχε πει τότε «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες» είναι πράγματι σοφό και πάντα επίκαιρο στις υπανάπτυκτες χώρες. Δεν εξωραΐζω τον αναρχισμό, ούτε τον συμβουλεύω. Το θαυμάσιο αυτό απόφθεγμα θυμίζω σε όσους το γνωρίζουν και το γράφω γι αυτούς που δεν το διάβασαν ποτέ, προς γνώσιν τους. Σκεφθείτε, στην Γή τα πάντα έχουν όρια, αρχή και τέλος. Μόνον η δική της κίνηση είναι αέναος .